Dresen optiek verhuist eind dit jaar naar de nieuwe stadswijk Oosteroever in Oostende
In bepaalde media verschijnen er met de regelmaat van de klok berichten over de Belgische kust die soms een uiterst negatief en eenzijdig beeld schetsen. Er wordt gesproken over onomkeerbare vergrijzing, onbetaalbaar wonen en zelfs het absurde idee om delen van de Kust op te geven. Deze doemscenario’s zijn niet alleen misleidend, maar ook schadelijk voor een regio die volop in ontwikkeling is. De realiteit is dat de Kust een plek is met ongeziene troeven, economisch, ecologisch en maatschappelijk. In plaats van doemdenken is er nood aan een constructieve visie op de toekomst, waarin zowel jong als oud hun plaats hebben, en waarin investeringen en innovatie de sleutels tot succes zijn.
België staat al decennialang bekend als een land van compromis en overleg. Maar te vaak leidt dat compromis ertoe dat een oorspronkelijk sterk idee zo wordt afgezwakt dat daadkracht en toekomstvisie volledig verloren gaan. Dit geldt ook voor de hervorming van de wet op de mede-eigendom, specifiek rond de afbraak en heropbouw van appartementsgebouwen. Wat bedoeld was als een oplossing om vernieuwing te vergemakkelijken, is in de praktijk een molensteen rond de nek van ons verouderde woonpatrimonium geworden. Terwijl andere Europese landen volop inzetten op modernisering en duurzaamheid, blijft België gevangen in een strikte regelgeving die de broodnodige afbraak van totaal verouderde appartementsgebouwen nagenoeg onmogelijk maakt als niet alle mede-eigenaars meewillen.
Er wordt in België soms veel naar beneden gekeken, letterlijk en figuurlijk. Alsof we collectief vergeten zijn dat vooruitgang zelden ontstaat vanuit behoudzucht. Alsof de horizon van onze steden niet hoger mag reiken dan het verleden toelaat. En vooral, alsof ambitie een ‘vies’ woord is geworden. Begin april lanceerden we samen met Immpact de Twist Tower in Antwerpen, een nieuw toonaangevend hoogbouwproject aan het Kempisch Dok op het Eilandje. In enkele weken tijd hadden we honderden aanvragen en ondertussen verkochten we al heel wat appartementen. Het nieuwe project genoot dus vanaf dag één van een overweldigende positieve respons met heel wat belangstelling. Dit bevestigt wat wij al langer aanvoelen, de stad Antwerpen leeft!
Toch duurde het niet lang voor de eerste critici zich lieten horen met een uitgesproken subjectieve meningsvorming. Opiniestukken met inhoudelijk weinig feiten en vooral heel veel veralgemeningen. Dit alles uiteraard aangedikt met schreeuwerige krantentitels als “Nieuwe hoogbouwwoede in Vlaanderen” of “Megalomane hoogbouwplannen”.
Stelt u zich een mooi appartement voor, badend in het licht, met prachtige uitzichten over de zee en de duinen. Een plek waar architectuur, beleving, kwaliteit en duurzaamheid samenvallen in een ultiem gevoel van vrijheid. Dat is voor vele kopers de absolute droom en voor ons als toonaangevende projectontwikkelaar, het streefdoel.
Vandaag echter dreigen we die droom meer en meer te moeten inruilen voor een technisch en commercieel onhaalbaar verhaal. Een doolhof van opgelegde duurzaamheidsregels, vaak goedbedoeld, maar steeds moeilijker uitvoerbaar, die het gezond verstand overstijgen. De EPB-wetgeving, oorspronkelijk bedoeld om energie-efficiëntie te stimuleren is een strak zwart-wit keurslijf geworden. Eentje dat creativiteit, architecturale vrijheid en realistische en commerciële oplossingen steeds vaker in de kiem smoort.